محمّد بن على بن حسین بن موسى بن بابویه یا ابو الحسن على بن احمد دلّالى قمى یکى از این دو نفر گفته است: تعدادى از شیعیان درباره اینکه خداوند متعال خلق کردن و روزى دادن را به ائمّه علیهم السّلام تفویض [و واگذار] کرده است یا نه، اختلاف کردند.
على بن ابراهیم رازى گفته است: شیخ مورد اعتمادى در بغداد گفت: ابن ابى غانم قزوینى و جمعى از شیعیان در مورد جانشین امام حسن عسکرى علیه السّلام بحث و مشاجره مى کردند، ابن ابى غانم مدعى شده بود که ابا محمّد امام عسکرى علیه السّلام از دنیا رفته و جانشینى هم براى ایشان نمانده است. لذا جماعت شیعه در این خصوص نامه اى را جهت ناحیه مقدسه حضرت صاحب نوشتند و مسأله را به محضر مبارک امام علیه السّلام گزارش دادند. جواب نامه آنها با خط مبارک حضرت به این ترتیب آمد:
شیخ صدوق،... ، از سعد بن عبد اللّه قمى، روایت کرده که گفت: ...
عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! تأویل «کهیعص» چیست؟
شیخ صدوق ... ، از سعد بن عبد اللّه قمى، روایت کرده که گفت: ...
عرض کردم: مولاى من! مردم، از برگزیدن امام براى خودشان، ممنوع شده اند.
علّت این ممنوعیّت چیست؟
شیخ صدوق، در کتاب کمال الدین، از محمّد بن على بن محمّد بن حاتم نوفلى، معروف به کرمانى، از ابو العباس احمد بن عیسى وشّاء بغدادى، از احمد بن طاهر قمى، از محمد بن بحر بن سهل شیبانى، از احمد بن مسرور، از سعد بن عبد اللّه قمى، روایت کرده که گفت:
ابو الحسین بن ابى البغل کاتب مى گوید:
از طرف «ابى منصور بن صالحان» مسئول انجام کارى شدم. امّا در طى انجام مسئولیت قصورى از من سرزد، آنچنانکه او بسیار خشمگین شد، و من از ترس، متوارى و مخفى شدم و او در جستجوى من بود.
در یکى از شبهاى جمعه به طرف مقابر قریش- مرقد امام کاظم علیه السّلام و امام جواد علیه السّلام- براى عبادت و دعا رفتم. آن شب هوا بارانى و طوفانى بود. به خادم حرم مطهر که «ابا جعفر» نام داشت گفتم: درهاى حرم مطهر را ببند تا من بتوانم در خلوت مشغول دعا و راز و نیاز باشم.
متن و ترجمه زیارت ناحیه مقدسه مشهور که به نقل از بحارالانوار در زیر آورده ایم این زیارت منسوب به حضرت مهدی (ع) است.
أَلسَّلامُ عَلى ادَمَ صِفْوَهِ اللهِ مِنْ خَلیقَتِهِ،
سلام بر آدم یار مخلص خدا از بین آفریدگانش
پدر علامه مجلسی، مجلسی اوّل که خود از علمای بزرگ شیعه هست میگوید: «من در اوائل بلوغ سخت در طلب رضاى خداوند بودم به طورى که آرامش نداشتم و همواره مشغول ذکر او بودم تا اینکه وقتى در میان خواب و بیدارى دیدم حضرت صاحب الزمان «صلوات اللّه علیه» در جامع قدیم اصفهان، ایستادهاند. من سلام کردم و خواستم پاى او را ببوسم، حضرت مرا گرفته و مانع شدند. پس دستشان را بوسیدم و مسائلى را که بر من مشکل شده بود از وى پرسیدم.
مهدى (عج) همه مردم و بهویژه شیعیان خود را نیک مىشناسد و با نام فرد فرد آنان آشناست.[1] نامه اعمال ما، هر هفته، به خدمت حضرتش عرضه مىشود. او، هرگز، یاد ما را از خاطر نمىبرد (و لا ناسین لذکرکم).
چه شعفانگیز است که در سرزمینى غریب، یکه و تنها آنجا که راه را گم کردهاى، ناگهان، کسى با زبان آشنا، تو را بخواند و با مهربانى، تو را در آغوش نگاهش بنشاند.
در تاریخ بیست و یکم دى ماه 1390 ش، توفیق یافتم(آیت الله ری شهری) با فقیه عالى قدر حضرت آیة اللَّه لطف اللَّه صافى گلپایگانى دیدارى داشته باشم. ضمن گفتگو با اشاره به این که دانش نامهاى در باره امام مهدى (عج) در دست تألیف داریم،[1] عرض کردم: در مورد تشرّف به محضر امام عصر- ارواحنا فداه- در عصر حاضر، اگر خبرى دارید که صحت آن براى جناب عالى قطعى است، بفرمایید تا در این دانشنامه مورد استفاده قرار گیرد.
ابو محمّد حسن بن احمد مکتّب گوید:
در سالى که شیخ علىّ بن محمّد سمرى- قدّس اللَّه روحه- در بغداد درگذشت، چند روز قبل از وفاتش در محضرش بودم و توقیعى را براى مردم خارج ساخت که نسخه آن چنین است:
مگر حضرت بقیةالله به من خلاف میفرماید؟! شاه باید برود.
مرحوم حجت الاسلام سید محمد کوثری (ره)( روضه خوان مراسم های امام خمینی) نقل مینماید:
یک روز من در منزل آقای آیت الله فاضل لنکرانی، از استادان حوزه علمیه قم بودم. و یکی از فضلای مشهد آنجا بودند.
على بن ابراهیم بن مهزیار اهوازى: حضرت به من فرمود:
«اى ابا الحسن! ما شبوروز در انتظار تو بودیم، چه باعث شد دیر به نزد ما بیایى؟»
گفتم: مولاى من! تاکنون کسى را که راهنماییم کند نیافتم.
فرمود: «کسى که تو را راهنمایى کند نیافتى؟ سپس با انگشت مبارک خود به زمین زد. و فرمود: خیر! شما در پى افزایش اموالتان بودید. بر ضعیفان مؤمنین فخر فروختید. با خویشاوندان، قطع رابطه کردید. تاکنون چه عذرى براى شما باقى مانده؟»
