بسوی ظهور

اى مدنى‏ برقع و مکّى‏ نقاب‏

سایه ‏نشین چند بود آفتاب‏

منتظران را به لب آمد نفس‏

اى ز تو فریاد، به فریاد رس‏

ملک بر آراى و جهان تازه کن‏

هر دو جهان را پر از آوازه کن‏

سکّه تو زن تا    امرا    کم زنند

خطبه تو کن تا      خطبا        دم زنند

کم کن اجرى که زیادت خورند

خاص کن اقطاع که غارتگرند

ما    همه جسمیم، بیا   جانْ   تو   باش‏

ما همه موریم، سلیمانْ   تو   باش‏

از    طرفى      رخنه        دین      مى‏کنند

و ز    دگر  اطراف، کمین مى‏کنند

باز کش این مسند از آسودگان‏

غسل ده   این منبر   از     آلودگان‏

شحنه تویى، قافله تنها چراست؟

قلب تو دارى، علم آن جا چراست؟

شب     به سر       ماه   یمانى     در آر

سر    چو     مه از     برد   یمانى      در آر

خیز     و    به    فرماى    سرافیل     را

باد    دمیدن    دو  سه    قندیل را

خلوتىِ       پرده    اسرار         شو

ما       همه خفتیم    تو   بیدار      شو

زآفت این خانه آفت‏ پذیر

دست بر آور، همه را دست گیر

هر چه رضاى تو، بجز راست نیست‏

با تو کسى را   سَرِ     واخواست نیست‏

گر نظر از راه عنایت کنى‏

جمله مهمّات، کفایت کنى‏

دایره     بنماى     به    انگشت      دست‏

تا به تو بخشیده شود   هر چه هست‏

با تو تصرّف که کند وقت کار

از پى آمرزش مشتى غبار

از تو یکى پرده بر انداختن‏

وز دو جهان، خرقه برانداختن‏

مغز «نظامى» که خبرجوى توست‏

زنده‏دل از غالیه موى توست.[2]