بسوی ظهور

«شیخ قطب الدین راوندى»[1] و غیر او از حضرت امام محمّد باقر علیه السّلام روایت کرده‏اند که حضرت امام حسین صلوات اللّه علیه پیش از شهادت، اصحاب خود را خطبه فرمودند که:

جدّم رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله روزى به من گفتند که اى فرزند زود باشد که تو را ببرند به سوى عراق به زمینى که پیغمبران و اوصیاى ایشان در آنجا ملاقات کرده‏اند و آن را «عمورا» مى‏نامند، و تو در آن زمین شهید شوى، و جماعتى از اصحاب تو، با تو شهید شوند که درد آهن به ایشان نرسد، پس حضرت این آیه را خواندند که:

قُلْنا یا نارُ کُونِی بَرْداً وَ سَلاماً عَلى‏ إِبْراهِیمَ‏[2]

و فرمودند که چنانچه آتش به امر الهى بر ابراهیم سرد شد آتش جنگ بر تو و اصحاب تو سرد شود.

[امام حسین صلوات اللّه علیه اوّل کسى که رجعت مى‏کند]

پس حضرت امام حسین علیه السّلام فرمود که بشارت باد شما را! و اللّه که اگر ایشان ما را بکشند به نزد پیغمبر خود مى‏رویم، پس مى‏مانم در آن عالم آنچه خدا خواهد، پس اوّل کسى که زمین شکافته شود و او بیرون آید پیش از قیامت من باشم، بیرون آیم بیرون آمدنى که موافق افتد با بیرون آمدن حضرت امیر المؤمنین علیه السّلام و ظاهر شدن قائم اهل البیت علیهم السّلام.

پس فرودآیند بر من گروهى از آسمان از [جانب‏] خداوند عالمیان که هرگز به زمین نیامده باشند پیش از آن، و نازل شوند بر من جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و لشکر چند از ملائکه و نازل شوند محمّد و على و من و برادرم و جمیع آنها که خدا به امامت بر ایشان منّت گذاشته است، سوار شده بر اسبان ابلق از نور که هیچ مخلوقى پیش از ما بر آنها سوار نشده است.

پس حضرت رسالت پناه صلّى اللّه علیه و آله علم خود را بجنباند و شمشیر خود به دست قائم آل محمّد علیهم السّلام بدهد، پس [ما] بعد از آن آنقدر در زمین بمانیم که خدا خواهد، پس حق تعالى بیرون آورد از مسجد کوفه چشمه [اى‏] از روغن و [چشمه‏اى‏] از آب و [چشمه‏اى‏] از شیر.

پس حضرت امیر المؤمنین صلوات اللّه علیه به من دهد شمشیر حضرت پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم را و بفرستد مرا به مشرق و مغرب عالم و به هیچ دشمنى از دشمنان خدا نرسم مگر آن‏که به امر الهى خون او را بریزم و هربتى که در روى زمین باشد بسوزانم تا به هند برسم و جمیع شهرهاى هند را فتح کنم و حضرت دانیال و حضرت یوشع هر دو زنده شوند و به نزد حضرت امیر المؤمنین علیه السّلام بیایند و بگویند که راست گفتند خدا و رسول در آنچه شما را وعده دادند.

پس حضرت امیر هفتاد کس با ایشان همراه کند و به سوى بصره فرستد که لشکریان بصره را بکشند، پس لشکرى به جانب شهرهاى فرنگ فرستد که همه را فتح کنند، پس بکشم من هر جانور حرام‏گوشتى را تا آن‏که بر روى زمین به غیر از طیّب و حلال‏گوشت نباشد و بر هر یهود و نصارى و سایر ملّت‏ها عرضه کنم اسلام را، و مخیّر گردانم ایشان را میان مسلمان شدن و کشته شدن، هرکه مسلمان شود بر او منّت گذارم و ببخشم و هرکه از اسلام کراهت داشته باشد به حکم خدا خونش را بریزم.

و هیچ یک از شیعیان نباشد مگر آن‏که حق تعالى ملکى نازل گرداند که دست بر رویش بمالد و غبار از رویش پاک کند و زنان و منزلش را در بهشت به او بنماید و بر روى زمین هیچ کور و زمین‏گیر و مبتلایى نماند مگر آن‏که خدا دردهاشان را به برکت ما اهل بیت زایل گرداند و خداى عزّ و جلّ برکت خود را از آسمان به زمین فرستد تا آن‏که هر درختى آن قدر بار بردارد که شاخه‏هایش بشکند و شما شیعیان میوه زمستان در تابستان بخورید [و میوه تابستان در زمستان بخورید] چنانچه حق تعالى مى‏فرماید که:

وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‏ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لکِنْ کَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ‏[3]

یعنى: «اگر اهل شهرها ایمان بیاورند و پرهیزکار شوند، هر آینه بگشاییم بر ایشان برکت‏ها از آسمان و زمین و لکن تکذیب پیغمبران کردند پس ایشان را گرفتیم و عذاب کردیم به کرده‏هاى بد ایشان.»

پس فرمود که به درستى که اللّه تعالى ببخشد در آن زمان به شیعیان کرامتى که بر ایشان در زمین هیچ چیز مخفى نماند؛ تا آن‏که هر شخصى خبر دهد اهل خانه خود را به هرچه از ایشان صادر شود.[4]

 [روایات دیگرى در رجعت امام حسین صلوات اللّه علیه‏]

و در احادیث معتبره وارد شده است که اول کسى که در رجعت زنده شود و برگردد حضرت امام حسین صلوات اللّه علیه باشد و آن قدر در زمین پادشاهى کند که موى ابروهایش بر روى چشم مبارکش بیفتد.[5]

و در روایات دیگر وارد شده است در تفسیر این آیه کریمه:

ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ‏[6]

که حضرت امام حسین علیه السّلام بیرون آید با هفتاد کس از اصحاب او که با او شهید شدند و همگى خودهاى طلاکار بر سر داشته باشند.[7]

و در روایت دیگر هفتاد پیغمبر با او بیرون آیند؛ چنانچه با حضرت موسى بودند و همه ایشان به مردم برسانند که این حسین بن على است که خروج کرده است تا آن‏که مردم به او شک نیاورند و بدانند که دجّال و شیطان نیست و در آن وقت حضرت صاحب الامر علیه السّلام در میان ایشان باشد، پس چون معرفت حضرت امام حسین علیه السّلام در دلهاى مؤمنان قرار گیرد حضرت قائم از دنیا رحلت نماید و حضرت امام حسین علیه السّلام او را غسل دهد و کفن کند و حنوط کند و نماز کند و در لحد گذارد؛ زیرا که امام را به غیر از امام دیگرى غسل نمى‏دهد و نماز نمى‏کند بر او.[8]-[9]

و در روایت دیگر وارد شده است که حضرت امام حسین صلوات اللّه علیه بعد از صاحب الامر علیه السّلام سیصد و نه سال پادشاهى جمیع روى زمین خواهد کرد پس چون مدّت آن حضرت تمام شود، حضرت امیر المؤمنین علیه السّلام ظاهر شود و نوبت پادشاهى آن حضرت باشد.[10]

و در روایت دیگر وارد شده است که حضرت امام حسین علیه السّلام با هفتاد و پنج هزار کس از مردگان در رجعت برخواهد گشت.[11]» [12]