بسوی ظهور

حسین بن محمّد بن عامر، از معلّى بن محمّد بصرى، وى مى‏ گوید:

ابو الفضل، از ابن صدقه، از مفضّل بن عمر نقل کرده که وى گفت:

حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:

گویا می‏بینم که فرشتگان با مؤمنین بر سر قبر حضرت حسین بن على علیهما السّلام ازدحام کرده ‏اند.

راوى مى‏ گوید: عرضه داشتم:

آیا مؤمنین فرشته را می‏بینند؟

حضرت فرمودند:

هرگز، هرگز، آنها به خدا قسم ملازم و همراه مؤمنین بودند حتّى با دست‏هایشان به صورت‏هاى آنها مسح مى‏ کشند.

سپس امام علیه السّلام فرمودند:

خداوند منّان هر صبح و شام از طعام بهشت بر زوّار امام حسین علیه السّلام نازل مى‏ فرماید و خدمتکاران ایشان فرشتگانند.

هیچ بنده‏ اى از بندگان خداوند حاجتى از حوائج دنیا و آخرت را از خداوند متعال در خواست نمى ‏کنند مگر آنکه خدا به او عطاء مى ‏فرماید.

راوى مى ‏گوید: عرض کردم: به خدا قسم این کرامت مى ‏باشد.

امام علیه السّلام به من فرمودند:

اى مفضّل: برایت بیشتر بگویم؟

عرضه کردم: بلى سرور من.

حضرت فرمودند:

گویا می‏بینم تختى از نور را که گذارده‏ اند و بر روى آن قبّه‏اى از یاقوت سرخ زده شده که با جواهرات آن را زینت نموده ‏اند.

و حضرت امام حسین علیه السّلام بر روى آن تخت نشسته‏ اند و اطراف آن حضرت نود هزار قبه سبز زده ‏اند و مؤمنین آن حضرت را زیارت کرده و بر آن جناب سلام مى ‏دهند، پس خداوند متعال به ایشان مى ‏فرماید:

اى دوستانم از من سؤال کنید و بخواهید، پس زیاد اذیّت شدید و خوار و مقهور گردیدید.

امروز، روزى است که حاجتى از حاجات دنیا و آخرتتان را از من در خواست نکرده مگر آن را روا مى ‏نمایم.

پس خوردن و آشامیدنشان در بهشت مى‏ باشد، پس به خدا قسم کرامت و احسانى که زوال نداشته و انتهاء آن را نمى ‏توان درک کرد همین است.

حَدَّثَنِی الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَامِرٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ الْبَصْرِیِّ قَالَ حَدَّثَنِی أَبُو الْفَضْلِ عَنِ ابْنِ صَدَقَةَ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏:

کَأَنِّی بِالْمَلَائِکَةِ وَ اللَّهِ قَدْ ازْدَحَمُوا الْمُؤْمِنِینَ عَلَى قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع قَالَ قُلْتُ فَیَتَرَاءَوْنَ لَهُ قَالَ هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ قَدْ لَزِمُوا وَ اللَّهِ الْمُؤْمِنِینَ حَتَّى إِنَّهُمْ لَیَمْسَحُونَ وُجُوهَهُمْ بِأَیْدِیهِمْ.

قَالَ وَ یُنْزِلُ اللَّهُ عَلَى زُوَّارِ الْحُسَیْنِ ع غُدْوَةً وَ عَشِیَّةً مِنْ طَعَامِ الْجَنَّةِ وَ خُدَّامُهُمُ الْمَلَائِکَةُ لَایَسْأَلُ اللَّهَ عَبْدٌ حَاجَةً مِنْ حَوَائِجِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ إِلَّا أَعْطَاهَا إِیَّاهُ.

قَالَ قُلْتُ هَذِهِ وَ اللَّهِ الْکَرَامَةُ قَالَ لِی یَا مُفَضَّلُ أَزِیدُکَ قُلْتُ نَعَمْ سَیِّدِی قَالَ کَأَنِّی بِسَرِیرٍ مِنْ نُورٍ قَدْ وُضِعَ وَ قَدْ ضُرِبَتْ عَلَیْهِ قُبَّةٌ مِنْ یَاقُوتَةٍ حَمْرَاءَ مُکَلَّلَةٍ بِالْجَوَاهِرِ وَ کَأَنِّی بِالْحُسَیْنِ ع جَالِسٌ عَلَى ذَلِکَ السَّرِیرِ وَ حَوْلَهُ تِسْعُونَ أَلْفَ قُبَّةٍ خَضْرَاءَ وَ کَأَنِّی بِالْمُؤْمِنِینَ یَزُورُونَهُ وَ یُسَلِّمُونَ عَلَیْهِ.

فَیَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُمْ أَوْلِیَائِی سَلُونِی- فَطَالَ مَا أُوذِیتُمْ وَ ذُلِّلْتُمْ وَ اضْطُهِدْتُمْ فَهَذَا یَوْمٌ لَا تَسْأَلُونِّی حَاجَةً مِنْ حَوَائِجِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ إِلَّا قَضَیْتُهَا لَکُمْ فَیَکُونُ أَکْلُهُمْ وَ شُرْبُهُمْ فِی الْجَنَّةِ فَهَذِهِ وَ اللَّهِ الْکَرَامَةُ الَّتِی لَا انْقِضَاءَ لَهَا وَ لَا یُدْرَکُ مُنْتَهَاهَا.[1]