بسوی ظهور

سیاست یعنی تدبیر و اداره ی امور مملکت در بُعد داخلی و خارجی[1]، یعنی حکم راندن به مردم[2]. سیاست دارای دو بخش است: یک بخش حاکمان، قضات، فرماندهان که به مردم امر و نهی و اعمال حاکمیّت میکنند و  بخش دوم، مردم و رعیّت که باید اطاعت کنند و حکومت را بپذیرند.

مضمون «لا اله الا الله» چیزی جز این نیست که مردم باید حاکمیت الله را بپذیرند و از پذیرش حاکمیّت طاغوت ها بپرهیزند. «لا اله الا الله» چارچوب سیاست داخلی و خارجی را مشخص کرده است. باید حکام، علماء و قضاتی را اطاعت کرد که بر اساس دین خدا دستور میدهند.

 و حکام، علماء،قضات، سیاستمداران، فرماندهان نظامی و دول بین المللی و سازمان ملل را در هر جا مخالف دین خدا یعنی دینی که امام معصوم عرضه کرده،  امر میکنند مخالفت کرد.  بنابراین دین نه تنها از سیاست جدا نیست بلکه تماماً سیاست است.

و دو حزب بیشتر وجود ندارد:

 یکی حزب الله که اطاعت از خدا، رسول(ص)، اهل بیت(ع) و ولیّ فقیه میکنند.

«وَ مَنْ یَتَوَلَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُون‏»[3]

دوم، حزب شیطان که از طاغوتها اطاعت میکنند، اعمّ از حکام، علماء و قضات جور و هوای نفس.

«اسْتَحْوَذَ عَلَیْهِمُ الشَّیْطانُ فَأَنْساهُمْ ذِکْرَ اللَّهِ أُولئِکَ حِزْبُ الشَّیْطانِ أَلا إِنَّ حِزْبَ الشَّیْطانِ هُمُ الْخاسِرُونَ»[4]

زیرا کسی که اعتراف به توحید "لا اله الّا الله" کرد؛ معنایش این است که «معبود و مطاع من خداوند ست و در عرض امر او ، امری اطاعت نمی شود و این به معنای نفی حکومت شخص بر خودش و غیر خودش می باشد مگر در صورتی که حکومت شخص ، حکومت الله باشد، به اینکه حُکم حاکم، فانی در حُکم خداوند باشد.»[5] 

معنای کلمه ی توحید این میشود که، هر شخصی که شما را برخلاف دین خدا دستور میدهد اطاعت نکنید زیرا در غیر این صورت شما دچار شرک میشوید و بجای پرستش خدا، طاغوت را پرستیده اید، هر چند در ظاهر شما خدا را میپرستید ولی در واقع خدا و معبود شما کسی است که از او اطاعت میکنید، و آن شخص بت شما محسوب میشود، پس ممکن است کسی بظاهر شیعه باشد ولی در واقع بت پرست باشد.مانند اینکه از عالمی اطاعت کند که بر اساس هوای نفس و مستکبران فتوی بدهد؛ مانند تشیع انگلیسی که در مسیر طاغوتها قدم برمیدارند.

 بت ها و طاغوت ها عبارتند از، حکام، علماء، قضات، شیاطین، نفس امّاره و هر شخصی که به معصیت و خلاف دستورات خداوند دستور میدهد.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ‏ أَطَاعَ‏ رَجُلًا فِی‏ مَعْصِیَةٍ فَقَدْ عَبَدَهُ.^[6]

مولی صالح مازندرانی در شرح این حدیث میفرماید: «سرّش این است که عبادت چیزی جز خضوع،تذلل،اطاعت و فرمانبری نمیباشد به همین دلیل خداوند سبحان ،تبعیت از هوای نفس و اطاعت از وسوسه های شیطان را عبادت و پرستش آنها شمرده است : فقال‏ «أَ فَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ» و قال: «أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یا بَنِی آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّیْطانَ». و از معصومین روایات فراوانی در این مضمون صادر شده ، پس وقتی تبعیت از غیر خدا عبادت محسوب میشود پس اکثر مردم به عبادت غیر خدای سبحان مشغول هستند که نفس ، شیطان و اهل معصیت میباشند و این همان شرک خفی است که پناه میبریم از آن به خدا.»^[7]

«اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ‏ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ الْمَسیحَ ابْنَ مَرْیَمَ وَ ما أُمِرُوا إِلاَّ لِیَعْبُدُوا إِلهاً واحِداً لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ سُبْحانَهُ عَمَّا یُشْرِکُونَ»[8]

(آنها) دانشمندان و راهبان خویش را معبودهایى در برابر خدا قرار دادند، و (همچنین) مسیح فرزند مریم را؛ در حالى که دستور نداشتند جز خداوند یکتایى را که معبودى جز او نیست، بپرستند، او پاک و منزه است از آنچه همتایش قرار مى‏دهند!

این آیه عبادت را تفسیر میکند ، عبادت و بندگی همان اطاعت بی قید و شرط میباشد ، و شخص مطاع، ربّ و معبودِ شخصِ مطیع، و شخص مطیع ، عابد و عبدِ شخصِ مطاع میباشد. پس اطاعت از علمایی که برخلاف کتاب آسمانی و حکم الهی فتوا صادر میکنند،  شرک و پرستش غیر خدا، محسوب میشود، زیرا تحلیل و تحریم از شوون الله است.^[9]