بسوی ظهور

ابو محمّد حسن بن احمد مکتّب گوید:

در سالى که شیخ علىّ بن محمّد سمرى- قدّس اللَّه روحه- در بغداد درگذشت، چند روز قبل از وفاتش در محضرش بودم و توقیعى را براى مردم خارج ساخت که نسخه آن چنین است:

بسم الله الرحمن الرحیم‏

 یَا عَلِیَّ بْنَ مُحَمَّدٍ السَّمُرِیَّ أَعْظَمَ اللَّهُ أَجْرَ إِخْوَانِکَ فِیکَ فَإِنَّکَ مَیِّتٌ مَا بَیْنَکَ وَ بَیْنَ سِتَّةِ أَیَّامٍ فَاجْمَعْ أَمْرَکَ وَ لَا تُوصِ إِلَى أَحَدٍ یَقُومُ مَقَامَکَ بَعْدَ وَفَاتِکَ فَقَدْ وَقَعَتِ الْغَیْبَةُ الثَّانِیَةُ فَلَا ظُهُورَ إِلَّا بَعْدَ إِذْنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ذَلِکَ بَعْدَ طُولِ الْأَمَدِ وَ قَسْوَةِ الْقُلُوبِ وَ امْتِلَاءِ الْأَرْضِ جَوْراً وَ سَیَأْتِی شِیعَتِی مَنْ یَدَّعِی الْمُشَاهَدَةَ أَلَا فَمَنِ ادَّعَى الْمُشَاهَدَةَ قَبْلَ خُرُوجِ السُّفْیَانِیِّ وَ الصَّیْحَةِ فَهُوَ کَاذِبٌ مُفْتَرٍ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ.»[1]

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ اى علىّ بن محمّد سمرىّ! خداوند اجر برادرانت را در عزاى تو عظیم گرداند که تو ظرف شش روز آینده خواهى مرد، پس خود را براى مرگ مهیّا کن و به احدى وصیّت مکن که پس از وفات تو قائم مقام تو شود که دومین غیبت واقع گردیده است و ظهورى نیست مگر پس از اذن خداى عزّ و جلّ‏ و آن بعد از مدّتى طولانى و قساوت دلها و پر شدن زمین از ستم واقع خواهد شد و به زودى کسانى نزد شیعیان من آیند و ادّعاى مشاهده کنند بدانید هر که پیش از خروج سفیانىّ و صیحه آسمانى ادّعاى مشاهده کند دروغگوى مفترى است‏.

و لا حول و لا قوّة إلّا باللَّه العلیّ العظیم.

در این توقیع مبارک، نکات مهم در مورد زمان و نشانه های ظهور و آسیب های زمان ظهور پرداخته شده است:

1.ظهور و زمان آن بدست خداوند متعال است، و ظهور، نیازمند اذن پروردگار دارد و خداوند اذن ظهور را پس از زمانی طولانی میدهد، یعنی غیبت حضرت طولانی خواهد بود. و به همین دلیل مردم دچار قساوت قلب میشوند. زیرا دچار شک و تردید و فراموشی نسبت به وجود حضرت میشوند، و سرگرم دنیا و آلوده شدن به گناهان میگردند و در نتیجه قبل از ظهور در آخرالزمان، مردم دچار بزرگترین آسیب دینی یعنی قساوت قلب میگردند. لذا در آخرالزمان طبق روایات، ظلم و جور فراوان، انجام گناهان کبیره از جمله کشتن افراد، عادی میگردد.

2.حضرت هرگونه ادعای مشاهده در زمان غیبت را از سوی مدعیان تکذیب میکند. البته این مطلب چنانچه در جای خود علماء بیان کرده اند، با مشاهده حضرت توسط خوبان منافات ندارد. زیرا آنان کتمان میکنند و مراد مشاهده ی اختیاری و بصورت باب و نائب خاص بودن حضرت میباشد.

3.حضرت ادعای مشاهده را پس از صیحه ی آسمانی جبرئیل و خروج سفیانی را تکذیب نمیکند.

4.حضرت دو نشانه از نشانه های حتمی ظهور را بیان میکند:1.خروج سفیانی 2.صیحه آسمانی

و این سخن اهمیّت این دو نشانه را در دلالت بر وقوع ظهور را میرساند. زیرا این دو نشانه از سایر نشانه ها، دلالت شان بر ظهور بیشتر است؛ زیرا صیحه آسمانی معجزه ای جهانی است که همه ی مردم جهان را با زبان قومیتی خود از ظهور منجی باخبر میسازد.

و خروج سفیانی هم به این دلیل که اولین نشانه ی حتمی ظهور است که زودتر از سایر نشانه های حتمی رخ میدهد و حتی سید یمانی و سید خراسانی ، خروج نظامی شان مبتنی بر خروج نظامی سفیانی است، و همچنین ویژگی های سفیانی و خروجش در روایات کاملتر بیان شده، زیرا به جهت دشمن بودن آن اطلاعت کاملی بیان شده ولی سید خراسانی و سید یمانی اطلاعات کمتری بیان شده تا شناسایی نشوند و تا سفیانی خروج نکند آن دو قابل شناسایی نیستند. و کشته شدن نفس زکیه هم دو هفته قبل از ظهور است و به همراه فرو رفتن سپاه سفیانی در بیداء جزء آخرین نشانه هاست که در ماه ذی الحجه اتفاق می افتد در حالیکه خروج سفیانی، در ماه رجب شش ماه قبل از ظهور میباشد.