بسوی ظهور

مهدویت و آخرالزمان از منظر ادیان ابراهیمی

بسوی ظهور

مهدویت و آخرالزمان از منظر ادیان ابراهیمی

بسوی ظهور

امیرالمومنین (ع): «هرکس در ذلّت فراگیری دانش، ساعتی صبر نکند، در ذلّت جهل، تا ابد، باقی خواهد ماند.»

اجراى شیوه پیامبران علیهم السّلام در مورد حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف

حنّان بن سدیر، از پدرش، از امام صادق علیه السّلام روایت مىکند که فرمود: قائم ما، داراى غیبتى بس طولانى خواهد بود. عرض کردم: اى فرزند رسول خدا چرا این اندازه طولانى؟ فرمود: خداى عزّ و جلّ، مىخواهد در مورد او، شیوههاى دیگر پیامبران را در غیبتهایشان جارى سازد. اى سدیر! قهرا مدّت غیبتهاى آنها به سر آید. خداى عزّ و جل فرمود: (همه شما پیوسته از حالى به حال دیگر منتقل مىشوید) یعنى، شیوههاى پیشینیان، درباره او جارى خواهد بود.»[1]

غیبتها و پنهان شدن پیامبران

1. حضرت ادریس علیه السّلام

او، پس از جریانى که میان وى و ستمگران زمانش به وقوع پیوست، مدّت بیست سال، غایب گشت[6] و پس از آن، ظاهر شد و به پیروان خود نوید گشایش و قیام قائم از فرزندان خود، یعنى حضرت نوح را داد و سپس از نظرها غایب شد. خداوند، او را به آسمان برد و پیروان او، قرنها و نسلها، پیوسته، منتظر قیام نوح بودند، تا اینکه حضرت نوح ظاهر گشت.[7]

2. حضرت نوح علیه السّلام؛

وى نیز تا سن چهارصد و شصت سالگى، یعنى پیش از بعثت، غیبت در او محقّقبود.[8]

3. حضرت صالح علیه السّلام؛

وى نیز برههاى از زمان، از قوم خود غایب گردید و هنگامى که بازگشت، او را نشناختند و مردم، به سه گروه منکر و اهل تردید و اهل یقین، تقسیم شدند.[9]

4. حضرت ابراهیم علیه السّلام؛

شیخ صدوق مىگوید: غیبت حضرت ابراهیم، شبیه غیبت حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف است؛ بلکه از آن نیز شگفتانگیزتر است. وى از هنگام انعقاد نطفه تا زمانى که مأمور به تبلیغ شد، در مخفىگاه بسر مىبرد. و پس از آن، دو غیبت دیگر نیز داشت. بار سوم، او به تنهایى، در شهرها سیروسیاحت مىکرد.[10]

5. حضرت یوسف علیه السّلام؛

مدّت غیبت وى، بیست سال بود. سه روز در چاه و چند سال در زندان و باقى آن را در پادشاهى گذراند.[11]

6. حضرت موسى علیه السّلام؛

مدّت بیست و هشت سال از قوم خود ناپدید شد و پس از آنکه او را شناختند، باردیگر مدتى فراتر از پنجاه سال، غایب گردید.[12]

7. حضرت شعیب علیه السّلام؛

مدّتى طولانى از قوم خود غایب شد و سپس بازگشت.[13]

8. حضرت اسماعیل صادق الوعد علیه السّلام؛

او نیز مدت یک سال از قوم خود غایب شد.[14]

9. حضرت الیاس علیه السّلام؛

وى مدّت هفت و یا ده سال، از قوم خود غایب و در بیابانها متوارى بود.[15]

10. حضرت سلیمان علیه السّلام؛

او نیز مدتى طولانى از قوم خود غایب بود.[16]

11. حضرت دانیال علیه السّلام؛

وى، مدّت نود سال، از قوم خود ناپدید و در دست بخت النّصر، اسیر بود.[17]

13- 12. حضرت لوط و عزیر علیهما السّلام[18]؛

14. حضرت عیسى علیه السّلام؛

او، غیبتهاى متعددى داشت که در شهرها به سیاحت مىپرداخت. و قوم او، از وى بىخبر بودند. یکبار، غیبت او، در مصر و شام، دوازده سال به طول انجامید.

مجموع غیبات آن حضرت را تا دویست و پنجاه سال نیز گفتهاند.[19]

بدینترتیب، مقصود از سنن پیامبران که در حقّ حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف، جارى مىشود، همین غیبتهاى طولانى و دورى از دیدگان مؤمنان؛ بلکه همگان است.[20]

 

 



[1] تا ظهور ؛ ج1 ؛ ص13

طبسى، نجم الدین، تا ظهور، 2جلد، بنیاد فرهنگى حضرت مهدى موعود (عج) - تهران (ایران)، چاپ: 1، 1388 ه.ش.

[2] علل الشرایع، ج 1، ص 245، ح 7؛ کمال الدین، ص 481. بحار الانوار، از هر دو نقل کرده است. بحار، ج 52، ص 90؛ منتخب الاثر از بحار و آن از عیون أخبار الرضا، ص 326، ح 18 نقل مى‏ کند.

 «حدّثنا المظفّر بن جعفر بن المظفّر العلوى، قال حدّثنا جعفر بن مسعود و حیدر بن محمّد السّمرقندى، جمیعا، قالا: حدّثنا محمّد بن مسعود، قال: حدّثنا جبرئیل بن أحمد، عن موسى بن جعفر البغدادىّ، قال: حدّثنى الحسن بن محمّد الصّیرفىّ، عن حنان بن سدیر، عن أبیه، عن أبى عبد اللّه علیه السّلام، قال: إنّ للقائم منّا غیبة یطول أمدها. فقلت له: و لم ذاک، یا بن رسول اللّه؟ قال: إنّ اللّه عزّ و جلّ أبى إلّا أن یجرى فیه سنن الأنبیاء علیهم السّلام فى غیباتهم، و إنّه لا بدّ له- یا سدیر- من إستیفاء مدد غیباتهم. قال اللّه عزّ و جل: (لَتَرْکَبُنَّ طَبَقاً عَنْ طَبَقٍ) اى سننا على من کان قبلکم؛

[6]  کمال الدین، از ص 127 به بعد؛ الشیعة و الرجعة، ج 1، ص 280.

[7]  کمال الدین، ج 1، ص 127.

[8] کمال الدین، ج 1، ص 135؛ الشیعة و الرجعة، ج 1، ص 285.

[9] کمال الدین، ج 1، ص 136؛ الشیعة و الرجعة، ج 1، ص 285.

[10]  کمال الدین، ج 1، ص 139؛ الشیعة و الرجعة، ص 28.

[11]  الکامل فى التاریخ، ج 1، ص 54؛ الشیعة و الرجعة، ج 1، ص 288.

[12] کمال الدین، ج 1، ص 144؛ الشیعة و الرجعة، ج 1، ص 288.

[13]  همان، ج 1، ص 390.

[14]  همان، ج 1، ص 290.

[15] همان، ج 1، ص 292؛ تاریخ دمشق 9: 154، دار احیاء التراث العربى.

[16] همان، ج 1، ص 293.

[17] همان، ج 1، ص 296.

[18] همان، ج 1، ص 296- 298؛ فیض در کتاب وافى، ج 2، ص 418 روایتى مفصل و مناسب مقام نقل کرده و شیخ طوسى نیز بحث مشروحى را در این زمینه مطرح نموده است. الغیبة، ص 97.

[19] همان، ج 1، ص 299.

[20] طبسى، نجم الدین، تا ظهور، 2جلد، بنیاد فرهنگى حضرت مهدى موعود (عج) - تهران (ایران)، چاپ: 1، 1388 ه.ش.

موافقین ۰ مخالفین ۰ ۹۵/۰۶/۰۸
علی مویدی

نظرات  (۱)

۱۴ شهریور ۹۵ ، ۱۲:۲۲ سعید پارسا ارسنجانی
++++

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">