بسوی ظهور

اتفاقاتى که پیش از این در جهان رخ داده بود، در این ماه هم ادامه مى‏یابد و به همراه حادثه‏هاى دیگرى که از این پس خواهند آمد، همه ساکنان زمین را متوجه پیروزیهاى مکرر و سریع سفیانى مى‏کند. آن‏طور که از روایات برمى‏آید برخى از حوادثى که در این ماه اتفاق مى‏افتد از این قرار است:

1. جمعیتى در ماه شوال ظاهر مى‏شوند: سفیانى و پیروانش‏[1].

2. در این ماه خیزشها آغاز مى‏شود (مردم از گرد یکدیگر متفرق مى‏شوند):

انقلابیها، انقلاب مى‏کنند و شورشیان سر به شورش برمى‏دارند؛ بدبختیهاى مردم زیادتر شده و از شرایط به وجود آمده هم خشمگین‏تر مى‏شوند، در اجتماع اتحاد میان مردم از بین مى‏رود.[2].

3. در ماه شوال بلا مى‏آید: بلایى که مردم به جهت جنگها و فتنه‏ها بدانها مبتلا مى‏شوند.[3] و[4]

4. در این ماه ویرانى و خالى شدن شهرها از سکنه‏شان دیده مى‏شود: به خاطر جنگها و فتنه‏ها درون شهرها از مردها و جوانان خبرى نیست‏[5].

5. آتش جنگ برافروخته مى‏گردد.

سهل بن حوشب از رسول اکرم، صلّى اللّه علیه و آله، نقل کرد که فرمودند:

سیکون فی رمضان صوت و فی شوال معمعة[6].

در ماه رمضان صداى (آسمانى) شنیده مى‏شود و در ماه شوال جنگ به پا مى‏گردد.

ابن مسعود هم از آن حضرت روایت کرد که فرمودند:

 إذا کانت الصیحة فی رمضان، فأنها تکون معمعة فی شوال، و تمیر القبائل و تتحارب فی ذی القعده‏[7].

 وقتى صیحه (آسمانى) در ماه رمضان واقع شد، پس از آن در ماه شوال آتش جنگ برافروخته گشته و مردم براى  تهیه غذا مهاجرت کرده و در ماه ذیقعده باهم مى‏جنگند.

 بیشتر روایات شریف ما از پدید آمدن معمعه‏اى در ماه شوال خبر مى‏دهند که «معمعه» در لغت به معناى نواخته  شدن کوس جنگ و صداى ابطال در جنگ است که از وقوع جنگى ناگوار و تلخ حکایت مى‏کند. تأکید بر این  مطلب را در این عبارت از حدیث مى‏توان یافت که قبایل غذاى مایحتاج خویش را از ترس مرگ‏ومیر جنگها  خریده و انبار مى‏کنند. این معمعه ماه شوال على القاعده باید به معرکه «قرقیسیا» اشاره داشته باشد.

 معرکه قرقیسیا

 قرقیسیا شهرى در منطقه شمالى سوریه است که در میان فرات و سرچشمه نهرى به نام خابور[8] قرار دارد. این  شهر حدود 100 کیلومتر با مرزهاى عراق و 200 کیلومتر با مرزهاى ترکیه فاصله دارد و در نزدیکى‏هاى شهر  «دیرالزور» است. در آینده نزدیک در آن گنجى از طلا، نقره یا مانند آنها (مثلا نفت) کشف مى‏شود. آن‏گونه که  روایات بیان نموده‏اند، آب فرات کوهى از طلا و نقره را نمایان مى‏کند که بر سر آن از هر نه نفر، هفت نفر کشته  مى‏شوند[9]. در این جنگ اقوام مختلفى شرکت دارند:

 1. ترکها: آنها که در جزیره‏[10] نیرو پیاده کرده‏اند؛

 2. رومیان: یهودیان و دولتهاى غربى که وارد فلسطین شده‏اند؛

 3. سفیانى: که این روزها بر دیار شام مسلط شده است؛

 4. عبد اللّه: روایات به مطلب خاصى درباره او اشاره نمى‏کنند، ظاهرا هم‏پیمان مغرب زمین مى‏باشد؛

 5. قیس: مرکز فرماندهى‏اش مصر است‏[11]؛

 6. فرزند و نواده عباس: که از عراق مى‏آید.

 به دنبال این جنگ، خونریزى و کشتار شدیدى پیش مى‏آید که تا قبل از به پایان رسیدن آن در مدت کوتاهى  صدهزار نفر (و بنابر روایتى چهار صد هزار نفر)[12] کشته مى‏شوند ممکن است، این مطلب اشاره‏اى به  استفاده از سلاحهاى کشتار جمعى (اتمى، هسته‏اى، بمبهاى شیمیایى و میکروبى و الکترونى کشنده) که بر  حیوانات و گیاهان خوراکى هم اثر مى‏گذارند، باشد. این جریان یکى از میدانهاى جنگ جهانى بى‏مانند آخر  الزمان است که قبل و بعد از آن مانند نداشته و نخواهد داشت و طى آن هم‏پیمانان سفیانى پیروز مى‏گردند.

 روایات شریف ما صراحتا به این واقعه اشاره کرده‏اند؛ در روایتى عمار یاسر، این‏گونه نقل مى‏کند:

 و یخرج أهل الغرب إلى مصر، فإذا دخلوا فتلک إمارة السفیانی، و یخرج قبل ذلک من یدعو لآل محمد، صلّى  اللّه علیه و آله، و ینزل الترک الحیرة و تنزل الروم فلسطین، و یسبق عبد اللّه حتى یلتقی جنودهما بقرقیسیا على  النهر، و یکون قتال عظیم، و یسیر صاحب المغرب، فیقتل الرجال و یسبی النساء، ثم یرجع فی قیس، حتى ینزل  الحیرة السفیانی، فیسبق الیمانی و یجوز السفیانی ما جمعوا ثم یسیر إلى الکوفة[13].

 غربیان به سوى مصر حرکت مى‏کنند و ورود ایشان بدانجا نشانه‏[آمدن‏] سفیانى است. پیش از آن شخصى که  دعوت مى‏کند، قیام کرده و ترکها وارد حیره و رومیان وارد فلسطین مى‏شوند. عبد اللّه هم بر آنها سبقت مى‏گیرد  تا این‏که دو لشکر درسر نهر، در مقابل هم مى‏ایستند.

 جنگ بزرگى درمى‏گیرد و صاحب المغرب (هم‏پیمان غربیان) هم حرکت مى‏کند. مردان را کشته و زنان را اسیر  مى‏کند، سپس به سوى قیس برمى‏گردد تا این‏که سفیانى وارد حیره مى‏شود. یمانى هم شتافته و سفیانى هرچه را  جمع کرده بودند درهم مى‏شکند و به سوى کوفه حرکت مى‏کند.

جابر جعفى هم طى حدیثى طولانى از امام باقر علیه السّلام چنین روایت کرده است:

 و مارقة تمرق من ناحیة الترک، و یعقبها مرج الروم، و سیقبل أخوان الترک حتى ینزلوا الجزیرة، و سیقبل مارقة  الروم حتى ینزلوا الرمله، فتلک السنة یا جابر فیها اختلاف کثیر فی کل أرض من ناحیة المغرب، فأول أرض  المغرب أرض الشام، یختلفون عند ذلک على ثلاث رایات:

 رایة الأصهب، و رایة الأبقع، و رایة السفیانی، فیلتقی السفیانی بالأبقع فیقتتلون فیقتله السفیانی و من تبعه، و یقتل  الأصهب، ثم لا یکون له همة إلا الاقتتال نحو العراق، و یمر جیشه بقرقیسیا فیقتتلون بها، فیقتل بها من الجبارین  مائه ألف، و یبعث السفیانی جیشا إلى الکوفة[14].

 از دین برگشتگانى از جانب ترکها حمله کرده و سپاهى از روم آنها را دنبال مى‏کند. برادران ترکها، پیاده کردن  نیروهایشان را در جزیره‏ ادامه مى‏دهند. رومیان از دین برگشته هم در رمله نیرو پیاده مى‏کنند.

 جابر! در آن سال در تمام زمین به واسطه غربیان، اختلاف زیادى وجود دارد که اول مغرب زمین شام است. در  این زمان سه پرچم (سپاه) در مقابل هم مى‏ایستند: سپاه اصهب، ابقع و سفیانى. در ابتدا سفیانى با ابقع مى‏جنگد  و او و همراهانش را کشته و به دنبال آن اصهب را هلاک مى‏کند. پس از آن تا عراق، تنها جنگ و کشتار به پا  مى‏کند. سپاهیانش را به قرقیسیا مى‏رساند و در آنجا هم به جنگیدن مى‏پردازد. در این جنگ صد هزار نفر از  جباران و ستمگران کشته مى‏شود. پس از آن سفیانى سپاهى را به سوى کوفه گسیل مى‏دارد.

 عبد اللّه بن ابى یعفور مى‏گوید که امام باقر علیه السّلام به ما فرمودند:

 إن لولد العباس و المروانی لوقعة بقرقیسیا یشیب فیها الغلام الحزور- أی الشدید القوی- و یرفع اللّه عنهم النصر،  و یوحی إلى طیر السماء و سباع الأرض اشبعی من لحوم الجبارین، ثم یخرج السفیانی‏[15].

 براى بنى عباس و بنى مروان حتما اتفاقى در قرقیسیا مى‏افتد که در آن جوان قوى و تنومند، پیر مى‏شود و  خداوند از آنها پیروزى را برمى‏دارد و شکست مى‏خورند؛ [پس از این جنگ‏] به پرندگان آسمان و درندگان  زمین وحى مى‏کند که شکم خود را از گوشت تن جباران سیر کنید و پس از آن است که سفیانى شورش  مى‏کند.

 حدیفة بن منصور هم از امام صادق علیه السّلام روایت کرده که فرمودند:

 إن لله مائدة- و فی غیر هذه الروایة مأدبة- بقرقیسیا، یطلع مطلع‏ من السماء، فینادی یا طیر السماء و یا سباع  الأرض هلموا إلى الشبع من لحوم الجبارین‏[16].

 خداوند، سفره‏اى در قرقیسیا دارد که صاحب خبرى از آسمان ندا مى‏دهد و دیگران را آگاه مى‏کند که اى  پرندگان آسمان و درندگان زمین براى سیر کردن خود از گوشت بدن جباران بشتابید.

محمد بن مسلم از امام باقر علیه السّلام ضمن حدیثى بلند چنین نقل کرده است:

 ألستم ترون أعداءکم یقتلون فی معاصی اللّه و یقتل بعضهم بعضا على الدنیا دونکم، و أنتم فی بیوتکم آمنون فی  عزلة عنهم، و کفى بالسفیانی نقمة لکم من عدوکم و هو من العلامات لکم، مع أن الفاسق لو قد خرج- فی  رجب- لمکثتم شهرا أو شهرین- رمضان- بعد خروجه لم یکن علیکم بأس حتى یقتل خلقا کثیرا دونکم‏[17].

 آیا نمى‏بیند که دشمنان شما در معاصى خداوند کشته مى‏شوند، بدون آن‏که شما حضور داشته باشید. درحالى‏که  شما با آرامش و امنیت در گوشه خانه‏هایتان نشسته‏اید، برخى از آنها برخى را بر روى زمین مى‏کشند؟ سفیانى  عذاب مناسبى براى دشمنان شما و نشانه‏اى براى خودتان است. آن فاسق وقتى [در ماه رجب‏] سر به شورش  برداشت شما اگر یک یا دو ماه (ماه رمضان) پس از شورش او از خود حرکتى نشان ندهید، به مشکلى  برنخواهید خورد تا این‏که بسیارى از خلق منهاى شما (شیعیان) کشته شوند.

 به‏هرحال پس از معرکه قرقیسیا و کشتار و تضعیف و شکست بسیارى از آن قواى سیاسى و نظامى که ممکن بود پس از ظهور حضرت مهدى علیه السّلام در مقابل ایشان جبهه‏گیرى کنند، تنها سفیانى است که پیروزمندانه باقى مانده و فخرفروشى مى‏کند.[18]

منبع:

شش ماه پایانى، صص: 125-133