بسوی ظهور

در روایاتی که به روایات «مفاخره» شهرت یافته، سرزمین کربلا به صراحت بر سرزمین مکه و کعبه فخر می‌ورزد که از باب نمونه به برخی از آنها اشاره می‌شود:

الف) آفرینش کعبه به طفیل کربلا و امام حسین (علیه السّلام)؛ در روایت موثقه‌ای، از امام صادق (علیه السّلام) می‌خوانیم:

«زمین کعبه در مقام مفاخره گفت: کدام زمین همانند من است؟! و حال آن که خداوند خانه‌اش را بر روی من بنا نهاده و مردم از راه‌های دور به سوی من می‌آیند و حرم خدا را محل امن قرار داده! خداوند متعال به کعبه خطاب فرمود:

 بس کم و آرام باش! به عزّت و جلالم سوگند آنچه را که برای خود فضیلت می‌دانی در قیاس با فضیلتی که به زمین کربلا عطا نموده‌ام، همچون قطره‌ای است در برابر آب دریا که سوزنی را در آن فرو برند و رطوبت از آن بردارند و اساسا اگر کربلا نبود این فضیلت برای تو نبود و نیز اگر فضایل این خاک نبود، تو را نمی‌آفریدم و خانه‌ای را که تو به آن افتخار می‌کنی (خانه کعبه) خلق نمی‌کردم، بنابراین آرام باش و نسبت به زمین کربلا تواضع پیشه‌ساز و طغیان مکن وگرنه تو را فرو برده و در جهنّم قرار می‌دهم.»[1]

ب) امنیت کربلا پیش از آفرینش کعبه؛ حضرت علی بن حسین (علیهما السّلام) فرمود: «خداوند متعال بیست و چهار هزار سال، پیش از آن که زمین کعبه را خلق کند و آن را حرم قرار دهد، زمین کربلا را آفرید و آن را حرم امن و مبارک قرار داد، هرگاه حق تعالی بخواهد زمین را لرزانده و حرکتش دهد (گویا کنایه از قیامت است) زمین کربلا را همراه تربتش در حالی که نورانی و شفّاف است بالا برده و آن را در برترین باغ‌های بهشت و برترین مسکن قرار داده و انبیا و رسولان را در آن سکنا می‌دهد. این زمین بین باغ‌های بهشت می‌درخشد. نور این زمین چشمان اهل بهشت را تار می‌کند و با صدای بلند می‌گوید: من زمین مقدّس، پاکیزه و مبارکی هستم که سیدالشهداء و سرور جوانان اهل‌بهشت را در خود جای داده‌ام.»[2]

ج) تواضع کربلا با داشتن وجود مقدس امام حسین (علیه السّلام)؛ بر اساس روایتی درباره‌ی ارزش و جایگاه والای سرزمین کربلا و تواضع آن سرزمین می‌خوانیم:

«صفوان جمّال گوید: امام صادق (علیه السّلام) فرمود:

خداوند متعال برخی زمین‌ها و آب‌ها را بر برخی دیگر فضیلت بخشید و برتری داد، پاره‌ای تفاخر و تکبّر نموده و برخی سرکشی نمودند، از این‌رو آب و زمینی نماند، مگر آن که مورد عقاب الهی قرار گرفت؛ حتّی خداوند متعال مشرکین را بر کعبه مسلّط کرد و به زمزم، آبی شور وارد نمود تا طعمش فاسد گردید. ولی زمین کربلا و آب فرات، نخستین زمین و آبی هستند که خداوند متعال آن را مقدّس و پاکیزه نمود و به آنها برکت بخشید و سپس به آن زمین فرمود:

 بگو به آنچه خدا تو را به آن فضیلت داده، مگر نبود که زمین‌ها و آب‌ها برخی بر برخی دیگر تفاخر و تکبّر نمودند؟! زمین کربلا عرضه داشت: من زمین خدایم که مرا مقدّس و مبارک آفرید، شفا را در تربت و آب من قرار داد، هیچ فخری نکرده، بلکه در مقابل آن کس که این فضیلترا به من داده فروتن و ذلیل می‌باشم، چنانچه بر زمین‌های دون خود نیز فخر نمی‌کنم، بلکه خدا را شکر و سپاس می‌کنم پس خداوند متعال به واسطه امام حسین (علیه السّلام) و اصحابش آن سرزمین را مورد اکرام قرار داد و در تواضع و فروتنی و شکرش افزود.

 سپس امام صادق (علیه السّلام) فرمود: کسی که برای خدا تواضع و فروتنی کند حق تعالی جایگاهش را رفعت بخشد و کسی که تکبّر نماید را پست و ذلیل خواهد نمود.»[3]

در پایان این نکته ضروری است که اگر ما به سرزمین کربلا به عنوان مقدّس‌ترین قطعه‌‌ی زمین اعتقاد داریم و خاک آن را سرمه چشمانمان می‌کنیم، بدین معنا نیست که جنایاتی که در این سرزمین روی داده و داغی که بر دل‌های سوخته‌ی خیام حرم حسینی (علیه السّلام) گذارده شده را فراموش کنیم.

پی‌نوشت:

[1]. کامل الزیارات، جعفر بن محمد قولویه قمی، مؤسسة النشر الاسلامی، باب 88، ص 449.
[2]. کامل الزیارات، جعفر بن محمد قولویه قمی، مؤسسة النشر الاسلامی، باب 88، ص 451.
[3]. کامل الزیارات، جعفر بن محمد قولویه قمی، مؤسسة النشر الاسلامی، باب 88، ص 455.

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب