بسوی ظهور

مهدى (عج) همه مردم و به‏ویژه شیعیان خود را نیک مى‏شناسد و با نام فرد فرد آنان آشناست.[1] نامه اعمال ما، هر هفته، به خدمت حضرتش عرضه مى‏شود. او، هرگز، یاد ما را از خاطر نمى‏برد (و لا ناسین لذکرکم).

چه شعف‏انگیز است که در سرزمینى غریب، یکه و تنها آن‏جا که راه را گم کرده‏اى، ناگهان، کسى با زبان آشنا، تو را بخواند و با مهربانى، تو را در آغوش نگاهش بنشاند.

- روزى آیت الله العظمى بهاء الدینى به من گفت: «امسال، در مکّه معظّمه در مجلسى که آقا امام زمان (عج) تشریف داشتند، اسم افرادى برده‏شد که مورد عنایت آقا بودند، از جمله آنان حاج آقا فخر[2] بود.»

خودم را به آقا فخر رساندم و از ایشان پرسیدم: «چه کرده‏اى که مورد عنایت حضرت واقع شده‏اى؟»

گریه کرد و پرسید: «آقاى بهاء الدینى نگفت چه‏گونه خبر به ایشان رسیده است؟»

گفتم: «نه».

حاج آقا فخر گفت: «من، کارى نداشته‏ام، جز این‏که مادر من، علویه است و افلیج و زمین‏گیر شده است. تمام خدمات او را خود برعهده گرفته‏ام، حتّى حمام و شست‏وشوى او را. من گمان مى‏کنم، خدمت به مادر، مرا مورد عنایت حضرت قرار داده است.»[3][4]