بسوی ظهور

ریّان بن شَبیب میگوید: در روز اوّل محرّم، بر امام رضا علیه السلام وارد شدم. فرمود: «ای پسر شَبیب! آیا روزه‏ای؟».گفتم: نه.

فرمود: «این، همان روزی است که در آن، زکریّا علیه السلام، پروردگارش را خواند و گفت: «پروردگارا! از جانب خود، نسلی پاک به من عطا کن، که تو همانا شنوای دعایی».

خداوند، دعایش را به اجابت رسانْد و به فرشتگان، دستور داد که به زکریّا علیه السلام ندا در دهند، «در حالی که در محراب به نماز ایستاده بود: خداوند، تو را به یحیی مژده می‏دهد!».

پس هر کس امروز را روزه بگیرد و آن گاه، خداوندت را بخواند، خدا، دعای او را اجابت می‏کند، همان گونه که برای زکریّا علیه السلام اجابت کرد».

آن گاه فرمود: «ای پسر شَبیب! محرّم، ماهی است که مردم دوران جاهلی، ستم و جنگ را در آن تحریم می‏کردند؛ امّا این امّت، حرمت آن را نشناختند و حرمت پیامبرش را نگه نداشتند. در این ماه، فرزندان او را کشتند و زنانش را به اسارت گرفتند و بار و بنه‏اش را غارت کردند. خداوند، هرگز آنان را نیامرزد!

ای پسر شَبیب! اگر برای چیزی گریه می‏کنی، برای حسین بن علی بن ابی طالب علیه السلام گریه کن. او، همانند قوچ، سر بُریده شد و هجده مرد از خانواده‏اش همراه او کشته شدند و همانندی در زمین نداشتند.

آسمان‏های هفتگانه و زمین‏ها، برای کشته شدنش گریستند و چهار هزار فرشته برای یاری‏اش به زمین فرود آمدند؛ امّا به آنان اجازه داده نشد. آنان در کنار قبر حسین علیه السلام، آشفته و پریشان‏حال، به سر می‏بَرند تا قائم علیه السلام برخیزد. آنان از یاران او خواهند بود و شعارشان این است: «یا لثارات الحسین؛ ای خونخواهان حسین!».

ای پسر شَبیب! پدرم، از پدرش، از جدّش [امام باقر علیه السلام‏] برایم نقل کرد که وقتی جدّم حسین که درودهای خدا بر او باد کشته شد، آسمان، خون گریست و خاک، سرخ شد.

ای پسر شَبیب! اگر برای حسین علیه السلام، چنان گریه کنی که اشک‏هایت بر گونه‏ات جاری شوند، خداوند، همه گناهانت را از کوچک و بزرگ، و کم و زیاد، می‏آمرزد».

ای پسر شَبیب! اگر خوش‏حال می‏شوی که خدای عزوجل را ملاقات کنی و گناهی نداشته باشی، حسین علیه السلام را زیارت کن.

ای پسر شَبیب! اگر خوش‏حال می‏شوی که در غرفه‏های ساخته‏شده در بهشت، با پیامبر صلی الله علیه و آله ساکن باشی، قاتلان حسین علیه السلام را لعن کن.

ای پسر شَبیب! اگر خوش‏حال می‏شوی که ثوابی همانند شهیدشدگان با حسین بن علی علیه السلام داشته باشی، هر وقت یاد حسین علیه السلام افتادی، بگو:

" ای کاش با آنها می‏بودم و به رستگاری بزرگی، نایل می‏شدم!".

ای پسر شَبیب! اگر خوش‏حال می‏شوی که با ما در درجه‏های عالی بهشت باشی، برای اندوه ما، اندوهگین باش و برای خوش‏حالی ما، خوش‏حال باش و

همواره، ولایت ما را داشته باش. پس اگر مردی سنگی را [هم‏] دوست داشته باشد، خدای عزوجل او را در قیامت، با آن، محشور می‏کند».

عیون أخبار الرضا علیه السلام عن الریّان بن شبیب: دَخَلتُ عَلَی الرِّضا علیه السلام فی أوَّلِ یَومٍ مِنَ المُحَرَّمِ.

فَقالَ: یَابنَ شَبیبٍ، أصائِمٌ أنتَ؟ قُلتُ: لا، فَقالَ: إنَّ هذَا الیَومَ هُوَ الیَومُ الَّذی دَعا فیهِ زَکَرِیّا علیه السلام رَبَّهُ عَزَّ وجَلَّ، فَقالَ: «رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ» [1]، فَاستَجابَ اللّهُ لَهُ، و أمَرَ المَلائِکَةَ، فَنادَت زَکَرِیّا «وَ هُوَ قائِمٌ یُصَلِّی فِی الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکَ بِیَحْیی‏»[2]، فَمَن صامَ هذَا الیَومَ، ثُمَّ دَعَا اللّهَ عَزَّ وجَلَّ، استَجابَ اللّهُ لَهُ کَمَا استَجابَ اللّهُ لِزَکَرِیّا.

ثُمَّ قالَ: یَابنَ شَبیبٍ! إنَّ المُحَرَّمَ هُوَ الشَّهرُ الَّذی کانَ أهلُ الجاهِلِیَّةِ یُحَرِّمونَ فیهِ الظُّلمَ وَالقِتالَ لِحُرمَتِهِ، فَما عَرَفَت هذِهِ الامَّةُ حُرمَةَ شَهرِها، ولا حُرمَةَ نَبِیِّها، لَقَد قَتَلوا فی هذَا الشَّهرِ ذُرِّیَّتَهُ، وسَبَوا نِساءَهُ، وَانتَهَبوا ثَقَلَهُ، فَلا غَفَرَ اللّهُ لَهُم ذلِکَ أبَدا.

یَابنَ شَبیبٍ! إن کُنتَ باکِیا لِشَی‏ءٍ فَابکِ لِلحُسَینِ بنِ عَلِیِّ بنِ أبی طالِبٍ علیه السلام، فَإِنَّهُ ذُبِحَ کَما یُذبَحُ الکَبشُ، وقُتِلَ مَعَهُ مِن أهلِ بَیتِهِ ثَمانِیَةَ عَشَرَ رَجُلًا، ما لَهُم فِی الأَرضِ شَبیهونَ، ولَقَد بَکَتِ السَّماواتُ السَّبعُ وَالأَرَضونَ لِقَتلِهِ، ولَقَد نَزَلَ إلَی الأَرضِ مِنَ المَلائِکَةِ أربَعَةُ آلافٍ لِنَصرِهِ، فَلَم یُؤذَن لَهُم، فَهُم عِندَ قَبرِهِ شُعثٌ غُبرٌ إلی أن یَقومَ القائِمُ علیه السلام، فَیَکونونَ مِن أنصارِهِ و شِعارُهُم: یا لَثاراتِ الحُسَینِ علیه السلام.

یَابنَ شَبیبٍ! لَقَد حَدَّثَنی أبی عَن أبیهِ عَن جَدِّهِ علیهم السلام، أنَّهُ لَمّا قُتِلَ جَدِّیَ الحُسَینُ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِ أمطَرَتِ السَّماءُ دَما و تُرابا أحمَرَ.

یَابنَ شَبیبٍ! إن بَکَیتَ عَلَی الحُسَینِ علیه السلام حَتّی تَصیرَ دُموعُکَ عَلی خَدَّیکَ، غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنبٍ أذنَبتَهُ، صَغیرا کانَ أو کَبیرا، وقَلیلًا کانَ أو کَثیرا.

یَابنَ شَبیبٍ! إن سَرَّکَ أن تَلقَی اللّهَ عَزَّ وَجَلَّ ولا ذَنبَ عَلَیکَ فَزُرِ الحُسَینَ علیه السلام.

یَابنَ شَبیبٍ! إن سَرَّکَ أن تَسکُنَ الغُرَفَ المَبنِیَّةَ فِی الجَنَّةِ مَعَ النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله فَالعَن قَتَلَةَ الحُسَینِ علیه السلام.

یَابنَ شَبیبٍ! إن سَرَّکَ أن یَکونَ لَکَ مِنَ الثَّوابِ مِثلُ ما لِمَنِ استُشهِدَ مَعَ الحُسَینِ بنِ عَلِیٍّ علیه السلام فَقُل مَتی ذَکَرتَهُ: یا لَیتَنی کُنتُ مَعَهُم فَأَفوزَ فَوزا عَظیما.

یَابنَ شَبیبٍ! إن سَرَّکَ أن تَکونَ مَعَنا فِی الدَّرَجاتِ العُلی مِنَ الجِنانِ فَاحزَن لِحُزنِنا، وَافرَح لِفَرَحِنا، وعَلَیکَ بِوِلایَتِنا، فَلَو أنَّ رَجُلًا أحَبَّ حَجَرا لَحَشَرَهُ اللّهُ عز و جل‏ مَعَهُ یَومَ القِیامَةِ.»[3]