بسوی ظهور

بحار الأنوار: بِإِسنادِهِ‏[1] عَن عَفّانَ البَصرِیِّ، عَن أبی عَبدِ اللَّهِ علیه السلام قالَ: قالَ لی: أتَدری لِمَ سُمِّیَ «قُمَّ»؟ قُلتُ: اللَّهُ ورَسولُهُ وأَنتَ أعلَمُ! قالَ: إنَّما سُمِّیَ «قُمَّ» لِأَنَّ أهلَهُ یَجتَمِعونَ مَعَ قائِمِ آلِ مُحَمَّدٍ- صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیهِ-، ویَقومونَ مَعَهُ ویَستَقیمونَ عَلَیهِ ویَنصُرونَهُ.

بحار الأنوار- با سندش به نقل از عفّان بصرى-: امام صادق علیه السلام به من فرمود: «آیا مى‏دانى چرا قم را" قم" نامیده‏اند؟».

گفتم: خداوند و پیامبرش و شما بهتر مى‏دانید.

فرمود: «آن را قم نامیدند؛ چرا که اهلش به گرد قائم خاندان محمّد- که درودهاى خدا بر او باد- جمع مى‏شوند و با او قیام مى‏کنند و همراه او پایدارى مى‏ورزند و وى را یارى مى‏دهند».[2]

بحار الأنوار: عَن عَلِیِّ بنِ عیسى‏، عَن عَلِیِّ بنِ مُحَمَّدٍ الرَّبیعِ، عَن صَفوانَ بنِ یَحیى‏ بَیّاعِ السّابِرِیِّ، قالَ: کُنتُ یَوماً عِندَ أبِی الحَسَنِ علیه السلام فَجَرى‏ ذِکرُ «قُمَّ» وأَهلِهِ ومَیلِهِم إلَى المَهدِیِّ علیه السلام، فَتَرَحَّمَ عَلَیهِم وقالَ:

رَضِیَ اللَّهُ عَنهُم. ثُمَّ قالَ:

إنَّ لِلجَنَّةِ ثَمانِیَةَ أبوابٍ وواحِدٌ مِنها لِأَهلِ «قُمَّ»، وهُم خِیارُ شیعَتِنا مِن بَینِ سائِرِ البِلادِ، خَمَّرَ اللَّهُ تَعالى‏ وِلایَتَنا فی طینَتِهِم.

بحار الأنوار- با سندش به نقل از صفوان بن یحیى بیّاع سابرى-: روزى نزد امام کاظم علیه السلام بودم. سخن از قم و اهل آن و تمایل آنان به مهدى علیه السلام به میان آمد. امام علیه السلام‏ برایشان طلب رحمت کرد و فرمود: «خدا از آنان خشنود باشد!». سپس فرمود:

«بهشت، هشت در دارد که یکى از آنها براى قمیان است و آنان برگزیدگان شیعیان ما از میان دیگر شهرها هستند. خداوند متعال، ولایت ما را با سرشت ایشان عجین کرده است».[3]

بحار الأنوار: رَوى‏ بَعضُ أصحابِنا، قالَ: کُنتُ عِندَ أبی عَبدِ اللَّهِ علیه السلام جالِساً، إذ قَرَأَ هذِهِ الآیَةَ: «فَإِذا جاءَ وَعْدُ أُولاهُما بَعَثْنا عَلَیْکُمْ عِباداً لَنا أُولِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجاسُوا خِلالَ الدِّیارِ وَ کانَ وَعْداً مَفْعُولًا».

فَقُلنا: جُعِلنا فِداکَ، مَن هؤُلاءِ؟ فَقالَ ثَلاثَ مَرّاتٍ: هُم وَاللَّهِ أهلُ «قُمّ».

 بحار الأنوار- به نقل از یکى از یاران ما-: نزد امام صادق علیه السلام نشسته بودم که این آیه:

«هنگامى که موعد [کیفر] نخستین گردنکشى فرا رسد، بندگانى سخت جنگاور را از خودمان بر شما مى‏گماریم تا درون خانه‏هایتان را بکاوند و این، وعده‏اى شدنى است» را خواند.

گفتم: فدایت شویم! این بندگان کیستند؟

سه بار فرمود: «به خدا سوگند، آنان اهل قم هستند».[4]

بحار الأنوار: عَن عَلِیِّ بنِ عیسى‏، عَن أیّوبَ بنِ یَحیَى الجَندَلِ، عَن أبِی الحَسَنِ الأَوَّلِ علیه السلام قالَ:

رَجُلٌ مِن أهلِ «قُمَّ» یَدعُو النّاسَ إلَى الحَقِّ، یَجتَمِعُ مَعَهُ قَومٌ کَزُبَرِ[5] الحَدیدِ، لا تُزِلُّهُمُ الرِّیاحُ العَواصِفُ، ولا یَمَلّونَ مِنَ الحَربِ، ولا یَجبُنونَ، وعَلَى اللَّهِ یَتَوَکَّلونَ، وَالعاقِبَةُ لِلمُتَّقینَ.[6]

بحار الأنوار- با سندش به نقل از ایّوب بن یحیى جندل-: امام کاظم علیه السلام فرمود:

«مردى از اهل قم، مردم را به حق فرا مى‏خواند. گروهى به استوارى پاره‏هاى آهن، گرد او را مى‏گیرند. توفان‏هاى شدید، آنها را نمى‏لغزاند و از نبرد، خسته نمى‏شوند و هراسان نمى‏گردند و بر خدا توکّل مى‏کنند، و فرجام، از آنِ پرهیزگاران است».[7][8]